რომ აღარ ვიქნები.....


რომ აღარ ვიქნები,
ვიცი,მონატრება აატირებს თვალებს....


რომ აღარ ვიქნები,
ვიცი,დარდები,გააცივებს გულს....


რომ აღარ ვიქნები,
ვიცი,შვილები,ობლად იგრძნობთ თავს....


რომ აღარ ვიქნები,
ვდარდობ,ღიმილით ვერ გაგიღებთ კარს....

რომ აღარ ვიქნები,
ჩემი ნაწერები გაჰყვება ქარს....
ვინღა გაიგებს ჩემი სულის იდუმალ ხმას....
ვინღა მომაწვდენს მიღმა სამყაროში ხმას....
ვინღა დაიწყებს ჩემი ნაბიჯების თვლას....

რომ აღარ ვიქნები,
ვაითუ,შვილებს დაეღალოთ მხრები....
იქნებ მოუნდეთ ჩემთვის რაიმეს თქმა....
იქნებ დავჭირდე და აღარ ვყავდე გვერდით,
მაშინ რა უნდა ვქნა?!

მაშინ?!
მაშინ რაღა გამაჩერებს ისე,
ვიცი,გამოვანგრევ მაშინ სამარის კარს....
კვლავაც დავიფარავ დედის უსათუთეს ბარტყებს,
ჩემი სიცოცხლის ,ჩემი უკვდავების თვალს!




ნაწერებს ჩემსას წაიღებს ქარი....


ნაწერებს ჩემსას წაიღებს ქარი....
ნაწერებს ჩემსას წაიღებს ქარი,
გაცამტვერდება,რაც ახლა არი.....
მიჩუმათდება არე მდუმარედ,
დაიკეტება ამ სახლის კარი.....
დაიფანტება მოგონებები,
აფუთფუთდება გულში წუხილი.....
წარსულის ხმაურს ეცლება გეზი
და გამეფდება ირგვლივ დუმილი.....
გაქრება ჩემი გულის ძახილი,
სათქმელი რჩება ისევ უთქმელი....
დაისადგურებს დუმილი ჩემში,
აქ კი სიჩუმე -ასე უჩვევი.....