სულის ლაბირინთებში უცნაურობები ბუდობს...
თანაც ისე ღრმად,რომ ძნელია დანახვა...
.თავადაც ვერ ამჩნევ და არ იცი,როდის ამოყოფს
თავს დიდი ხნით მიყუჩებული ტკივილი....
ფიქრობ და...ვერ ერევი თავს...გრძნობ,რომ იღლები...
ბევრია საკეთებელი...განსასაზღვრელი...
მაგრამ ცოტაა ისეთი,ვინც შენსავით ფიქრობს,ვისაც
შენსავით ტკივა...
მაგრამ,ამითი არაფერი იცვლება....ერთფეროვნება
მოსაწყენია...
გულგრილობა კი -დამღუპველი....რა ვქნა...
ვიცინო თუ ვიტირო?!
ასეთ სიტუაციაში სიცილი რომ არ შემიძლია?
Комментариев нет:
Отправить комментарий