გაკვეთილი-აბოს გახსენება

მე-8 საუკუნეში,არაბი ჭაბუკი,17-18 წლის,რომელსაც უსაზღვროდ უყვარს დედა,მამა,და-ძმა, სამშობლო,მიწა,მზე და სამყარო მტლიანად, ტოვებს ყველად და ყველაფერს და მოდის საქართველოსი......მან არ იცის,როგორ დახვდებიან აქ, როგორ მიიღებენ,მიიღებენ კი საერთოდ.....მაგრამ ერთი ადამიანის იმედი აქვს,ენდობა მას,უყვარს იგი...........ეს ადამიანი ნერსე ერისთავია....კაცი,გამორჩეული ღირსებითა და კაცთმოყვარეობით.............ეს კაცი ქრისტიანია........და აბოც სწავლობს ქართულ წერა-კითხვას.........ეცნობა სასულიერო ლიტერატურას............აკვირდება ქართველთა რწმენას,ტრადიციებისადმი პატივისცემას და ...თვითონაც ლოცულობს ქრისტიანულად...არ ეშინია.............მას უფლის წყალობის იმედი აქვს............ხაზარეთში მიდის და ინათლება..........

არაბები ამისათვის მახვილით უსწორდებიან მას.........გვამსაც წვავენ,ძვლებს მტკვარში ყრიან........მაგრამ უფალი 2 სასწაულს მოუვლენს საზოგადოებას:

1. მოკაშკაშე ვარსკვლავი მოვა და ზუსტად იმ ადგილზე გაჩერდება,სადაც აბოს ნეშტი დაწვეს,მტკვრის ნაპირას.
2. მეორე საღამოს წყალმა,სადაც აბოს ძვლები ჩაყარეს , გამოსცა სასწაულებრივი ნათელი,გაანათა კლდე და მთელი მდინარე....

უფალმა გამოაჩინა თავისი ძალკა და დაანახა არაბებსა და ქართველებს,რომ აბო ჭეშმარიტატ წმინდანია.
აბოს ქართულმა ეკლესიამ თბილისის მფარველი წმინდანი უწოდა!
დიდება აბო თბილელს!